گزارش مهر/
تعزیه آیینی جهانی اما در انزوای ملی/ هزار وعده یکی وفا نکردی
سال گذشته تعزیه و نوروز در فهرست میراث جهانی قرار گرفتند با این تفاوت که تعزیه به صورت مستقل به نام
ایران ثبت شد اما نوروز با 7کشور دیگر به صورت مشترک به ثبت رسید. در این میان گرامیداشت نوروز
همه ساله برگزار می‌شود اما آیین تعزیه روزبه روز به انزوا می‌رود.
به گزارش خبرنگار مهر، سال گذشته هنر نمایشی تعزیه در فهرست میراث جهانی و ناملموس یونسکو قرار گرفت آن هم در زمانی که ترکیه نیز مدعی ثبت آن به نام کشورش بود. با این حال پرونده ثبتی تعزیه به دلیل قدمت برگزاری آن، به صورت مستقل به نام ایران ثبت شد.

ثبت جهانی تعزیه آن هم به نام ایران در فهرست میراث ناملموس سازمان یونسکو، اتفاق مهمی بود

اما این اتفاق برای متولیان در ایران چندان اهمیتی نداشت چون با وجود گذشت یکسال حتی یک مراسم، آیین

یا بزرگداشت و برنامه ریزی خاصی از سوی تمامی سازمانهایی که در زمان ثبت قول همکاری داده بودند انجام

نشده است.

 

در همان زمان اعلام شد نهادهای آموزشی، پژوهشی و اجرایی در ایران می توانند هنر تعزیه را گسترش دهند

به عنوان مثال وزارت ارشاد می تواند برای هنر تعزیه در ایران تماشاخانه بسازد. وزارت علوم نیز می تواند رشته

کارشناسی تعزیه را در دانشگاهها جای دهد و وزارت ارشاد به ساخت تکیه و تماشاخانه برای تعزیه بپردازد. از

سوی دیگر سازمان میراث فرهنگی نیز در بخش پژوهشکده تعزیه فعالیت خواهد کرد.

پیشنهاد تاسیس هنرستان تعزیه نیز در پرونده ثبت به وزارت آموزش و پرورش داده شد و قرار بود که بنیاد رودکی

به عنوان متولی مکانی برای آن اختصاص دهد. همچنین وزارت ارشاد عنوان کرد که می تواند همانطور که برای

تئاتر هنرستان تشکیل داده، برای تعزیه نیز چنین اقدامی را به سرانجام برساند اما هیچیک از مسئولان و

متولیان به تعهدات خود عمل نکردند.

اکنون در تماشاخانه هایی که برای اجرای مراسم تعزیه مناسب هستند، قفل است به نحوی که عظیم موسوی، کسی که در پرونده ثبت تعزیه نقش موثری داشت در گفتگو با خبرنگار مهر نامهربانی متولیان در برخورد با ثبت جهانی تعزیه را تایید کرد و گفت: برای اجرای تعزیه در محوطه تئاتر شهر با وجود اینکه این هنر سال گذشته ثبت جهانی شده بود با هزار و یک مشکل برخورد کردیم.

وی که سالهاست درعرصه نمایش‌های آیینی فعالیت دارد و پژوهش‌های فراوانی در این زمینه انجام داده گفت:

شهرداری تهران در فرهنگسراها و اماکن فرهنگی مراسم تعزیه برگزار می کند اما اجرای این مراسم توسط

گروههای مختلف برگزار می شود و انسجام خاصی ندارد درحالی که وزارت ارشاد باید بتواند همه گروهها را

یک جا جمع کند تا مردم بدانند اصل اجرای تعزیه چگونه است.

 

وی با بیان اینکه حمایت های مردمی از تعزیه همچنان ادامه دارد، تصریح کرد: همزمان با ایران، ترکیه نیز قصد

داشت تعزیه را به نام خودش ثبت کند بنابراین نزدیک بود که این پرونده نیز مانند نوروز با کشورهای دیگر به

صورت مشترک ثبت شود اما این اتفاق نیفتاد و به دلیل قدمت اجرای تعزیه در ایران، به صورت مستقل به نام

کشورمان در فهرست میراث جهانی به ثبت رسید.

این پژوهشگر بیان کرد: ثبت جهانی تعزیه برای مسئولان فرهنگی ایران اهمیت نداشت چون برای تعزیه حتی

یک جلسه هم نگذاشتند. این درحالی بود که همزمان با ایران، یک هنر دیگر نیز در آذربایجان به ثبت رسید

و آنها به میمنت این اتفاق یک روز در کشورشان تعطیل رسمی اعلام کردند اما در ایران یک مسئول فرهنگی

بعد از یکسال از من پرسید، بالاخره تعزیه ثبت جهانی شد یا نه؟!

موسوی تصریح کرد:می بایست حداقل یک بار در هفته مراسم تعزیه در کشور برگزار شود تا گردشگران بدانند

وقتی از موزه بازدید می کنند می توانند به دیدن یک تعزیه نیز بروند.

وی از مسئولان فرهنگی خواست که حداقل یک روز از تقویم رسمی و یا یک خیابان را به نام تعزیه نامگذاری

کنند و یا مراسم بزرگداشتی برگزار کنند که مردم و مسئولان متوجه شوند این آیین در جهان به نام ایران

ثبت شده است!

به گفته این پژوهشگر، ایران در زمان قاجار 92 تماشاخانه داشت اما امروز حتی یک تماشاخانه نیز باقی

نمانده است.

 

+ نوشته شده در  ۱۳۹۰/۰۹/۱۷ساعت 19:38  توسط وحید  |